Վերջին վեց ամսվա ընթացքում առիթ եմ ունեցել մի քանի անգամ նշելու, որ Ուկրաինան ռազմաճակատում ինչ-որ բան փոխելու սահմանափակ ժամանակ ունի, և այդ ժամանակը մինչև հոկտեմբերի կեսերն ընկած ժամանակահատվածն է։ Ի դեպ, Պատերազմի ուսումնասիրման բրիտանական ինստիտուտի փորձագետները՝ մի քանի օր առաջ, Լոնդոնի Ռազմավարական հետազոտությունների միջազգային ինստիտուտի ռազմական վերլուծաբան Ֆրանց-Ստեֆան Գադին՝ այսօր, կատարել են նույնաբովանդակ մեկնաբանություններ` նշելով, որ ուկրաինական հարձակման համար վճռորոշ են լինելու առաջիկա չորս շաբաթները։

Ադրբեջանը և Թուրքիան ահռելի քանակի զենք և զինվորներ են կուտակում Հայաստանի հետ շփման գծի վրա։ Չեմ ասում՝ սահմանի վրա, քանզի շատ տեղերում այդ սահմանը իրենք շուտվանից են հատել:

ՀՀ-ի և Արցախի շուրջ ներկա իրավիճակի հիմնական ուրվագծերն այսպիսին են։

Էս երկու-երեք օրվա իշխանական հակառուսականությունից հացահատիկի գործարքը ձախողած էրդողանյան պատվերի հոտ է գալիս: Պարզ է, որ սրանք կատարյալ անադեկվատ ազատ անկման մեջ են...

Հակառուսականության այս աննախադեպ ալիքի գեներացումը վկայում է նոր պատերազմի բարձր հավանականության մասին։ ՀՀ «իշխանությունների» առջև իրենց արտաքին շեֆերի կողմից դրված է հստակ պրոպագանդիստական խնդիր` պատերազմի դեպքում վերահաստատել այն դրույթը, որ Մոսկվան ի վիճակի չէ ապահովելու Հայաստանի անվտանգությունը։

Նիկոլի վերջին օրերի հուսահատ ճիգերը, Արևմուտքին պիտանի երևալու նպատակով, ծիծաղելի են: Արևմուտքը 16 տարեկան աղջիկ չի, որ երկնքից աստղեր իջեցնելու խոստումներով կամ «հորս արև, քեզ սիրում եմ» երդումներով համոզես:

Ինձ թվում է, որ մեր գոյության հետ կապված որոշ թյուրիմացություններից ինչքան շուտ ազատվենք, այնքան՝ լավ։ Տվյալ դեպքում հարցը սուվերենիտետի բուն իմաստի և նշանակության մասին է։

Հայոց թշնամիները մեզ ահաբեկում են հնարավոր բոլոր միջոցներով, խաթարում մեր հոգու անդորրը, պղտորում մեր մտքերը, աղավաղում իրականությունը, որպեսզի մենք նրանց հրեշավոր քայլերին դիմադարձ չկանգնենք, այլ ինքնակամ ու ծնկաչոք, լռելյայն ընդունենք մեզ պարտադրված աղետն ու համակերպվենք պարտության մտքի հետ։

Քեզ «սպիսատ» է անում «հպարտ» ժողովուրդը, որը կշտացել է արդարության ու խաղաղության սին քարոզներիցդ: Որին փորձում ես սիրաշահել մի քանի մետր ասֆալտով, որպեսզի մոռացության տա իր խորտակված երազանքները՝ կապված քո «ժողվարչապետության» ստանձնման հետ:

1953 թվական: Մարմնամարզության ԽՍՀՄ առաջնության ժամանակ մարզիկներից մեկին դատավորները զրկում են միավորներից այն բանի համար, որ նա չէր կարողացել անհրաժեշտ ժամանակի չափով մնալ «խաչ» էլեմենտի դիրքում: Այնուհետև ելույթի հերթը Ազարյանինն էր: Եվ օղակների վրա ձգված հայ մարզիկը 90 աստիճանով թեքվում է դեպի դատավորներն ու հարցնում. «Բավարար չափո՞վ եմ մնացել»: Նրան ասում են՝ այո, արդեն կարող ես իջնել: Ազարյանն այս անգամ 90 աստիճան թեքվում է մյուս կողմ ու կրկնում է իր հարցը: